Θέσεις για την Παιδεία - Εισήγηση σε σύσκεψη φορέων.

Εκτύπωση
Λεπτομέρειες
Κατηγορία: Συνδικαλιστικά - Εργατικό κίνημα
Εμφανίσεις: 3072

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΛΑΡΙΣΑΣ

 

Εισήγηση στην σύσκεψη 21/01/2005

 

Τα αποτελέσματα του λεγόμενου «εθνικού διαλόγου για την Παιδεία» είναι προδιαγεγραμμένα από τις συμφωνίες που οι ελληνικές κυβερνήσεις, έχουν συνάψει με τους Ευρωπαίους συμμάχους τους (Σύνοδοι Λισσαβόνας, Μπολώνιας κ.ά.) για την παραπέρα επιστράτευση της Παιδείας στον πόλεμο του ανταγωνισμού και της αύξησης της κερδοφορίας των μονοπωλίων.

 

Με τον περιβόητο «εθνικό διάλογο», τα κόμματα που στηρίζουν τις αλλαγές, επιχειρούν να εμφανιστούν και πάλι σαν σωτήρες της Παιδείας. Όμως πολλοί συνειδητοποιούν, πως δεν είναι η έγνοια για το μέλλον των νέων ανθρώπων που υπαγορεύει το «διάλογο» αυτό.

 

Βασικός σκοπός του είναι να εξασφαλίσει την αναγκαία «συναίνεση», με σκοπό «να μειωθεί το πολιτικό κόστος» από την επερχόμενη επέλαση μιας ακόμη χειρότερης και βαθύτατα αντιδραστικής εκπαιδευτικής πολιτικής. Μιας πολιτικής που αποσκοπεί να καταργήσει ολοσχερώς το δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα της Παιδείας, απειλώντας την ίδια την επιστημονική υπόσταση των πανεπιστημίων και το επιστημονικό περιεχόμενο της Εκπαίδευσης συνολικότερα.

 

Τους στόχους και τις συνέπειες αυτής της πολιτικής αποκαλύπτουν ξεκάθαρα οι «δεσμεύσεις» για την Ανώτατη Εκπαίδευση, που μπαίνει πρώτη στο στόχαστρο της επίθεσης και του διαλόγου.

Ο διάλογος είναι το μέσο που ακολουθούν για να δημιουργούν την ψυχολογία της αποδοχής από τις μάζες. Ότι τάχα, αυτά που θα γίνουν, δεν τα αποφασίσανε κάποιοι που βλέπουν την παιδεία σαν επιχείρηση , αλλά όλοι οι κοινωνικοί εταίροι για το καλό της παιδείας και της μόρφωσης.  Και βέβαια οι κοινωνικοί εταίροι είναι από τα πριν επιλεγμένοι. Συναινετικοί, βολικοί και του χεριού τους.

Ικανοί ωστόσο να ξεγελάνε τον λαό στην αποδοχή του λιγότερου κακού.

 

Είναι οι δήθεν εκπρόσωποι των κοινωνικών στρωμάτων που τάχα υπερασπίζονται τα συμφέροντα των πολλών και άρα εκ προοιμίου η αποδοχή οποιασδήποτε αντιλαϊκής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, εμφανίζεται σαν να μην μπορεί να γίνει και αλλιώς.

 

Το Εργατικό κίνημα έχει πλούσια εμπειρία από το τι σημαίνει κοινωνικός διάλογος. Μέσα από τον διάλογο καταργήθηκε το 8ώρο, διαλύεται η κοινωνική ασφάλιση, ιδρύονται επαγγελματικά ταμεία στην βάση της ανταποδοτικότητας ( τα 2 που έχουν ιδρυθεί, Εφορία και Οικονομικό Επιμελητήριο, ανήκουν στην εποπτεία του υπουργείου οικονομικών και έγιναν με καθοδήγηση του ΥΠΟΙΚ.), εμπορευματοποιείται η υγεία και τώρα και η παιδεία.

Διάλογο προτείνουν και στους εμπόρους για την κατάργηση του ωραρίου και την απελευθέρωση του. Διάλογο θέλουν να κάνουν και με τους αγρότες.

Καλούν σε διάλογο μόνο όταν είναι να μας αφαιρέσουν κάτι.

Δεν έχουν όμως την ίδια ευαισθησία όταν οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές εδώ και χρόνια φωνάζουν για την λειψή χρηματοδότηση, για την υλικοτεχνική υποδομή των ιδρυμάτων. Στην περίπτωση αυτή που το συνδικαλιστικό κίνημα έχει αιτήματα σε αντίθετη κατεύθυνση με την πολιτική τους, οι πόρτες κλείνουν και ο διάλογος σταματάει.

Εξάλλου εάν οι αλλαγές θα ήταν προς όφελος της εκπαίδευσης και της μόρφωσης δεν θα χρειαζόταν ο διάλογος, αλλά απλά και μόνο η υιοθέτηση των αιτημάτων που χρόνια το λαϊκό κίνημα και η πανεπιστημιακή κοινότητα διεκδικούν.

 

Συζητάμε σήμερα το μεγάλο πρόβλημα της παιδείας, της μόρφωσης των παιδιών της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Συζητάμε σήμερα για τη σημερινή λαϊκή οικογένεια η οποία συνειδητοποιεί ότι «δεν πάει άλλο» με το χάλι της εκπαίδευσης, ότι πρέπει να μπει φραγμός στην πολιτική που υψώνει νέους φραγμούς στη μόρφωση και στη ζωή για τα παιδιά των μισθοσυντήρητων, των άνεργων και μισοάνεργων, τα παιδιά των φτωχών ΕΒΕ και της αγροτιάς που υποφέρει.  Σήμερα η λαϊκή οικογένεια  ασφυκτιά κάτω από το βάρος των υπέρογκων δαπανών που συνεπάγεται  ο φαύλος κύκλος της παραπαιδείας   και η κάλυψη στοιχειωδών αναγκών ,όπως άθληση ,  εκμάθηση ξένων γλωσσών, που θα έπρεπε να καλύπτει ουσιαστικά  το κράτος. Περίπου 20% του οικογενειακού εισοδήματος πηγαίνει για αυτές τις εξωσχολικές δραστηριότητες των μαθητών της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το κόστος για την παραπαιδεία  εκτοξεύεται κοντά στο 45% για την προετοιμασία  εισαγωγής στα πανεπιστήμια .

Αυτός ο οικονομικός βραχνάς εξανεμίζει το εισόδημα μιας χαμηλόμισθης εργατικής οικογένειας .Για τα παιδιά των ανέργων αυτή η δυνατότητα είναι απαγορευτική. Σήμερα ξοδεύονται 1,7 δις € το χρόνο  στην ιδιωτική παιδεία και συγκεκριμένα σε μια οικογένεια με: 

Δηλαδή ένας εργαζόμενος με 600€ μισθό το μήνα θέλει 2,5 μισθούς για ένα παιδί στο Δημοτικό κτλ. Ενώ αυτή είναι η κατάσταση για τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας, η κυβέρνηση προχωρά τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα, τα οποία είναι εντολή του κεφαλαίου και της ΕΕ.  

 Συνάδελφοι

Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της κοινωνίας απαιτεί τη συνεχή ανάπτυξη του μορφωτικού επίπεδου των νέων. Ο έλεγχος, όμως, της παραγωγής της γνώσης, αλλά και της εκπαιδευτικής διαδικασίας από το κεφάλαιο, εμποδίζει την παροχή τους σύμφωνα με τις ανάγκες της εργατικής τάξης και του λαού για πολυειδίκευση και γενική μόρφωση σύγχρονη και δημοκρατική. Εμπόδια ορθώνονται για την ουσιαστική κατάχτηση των γνώσεων από τους πολλούς. Ενώ η μορφωτική διαδικασία επιχειρείται να περιορίζεται σε γνώσεις χρήσιμες πριν απ' όλα για το κεφάλαιο, από παραγωγική και ιδεολογική άποψη.

Αυτή η αντίφαση μεγαλώνει την αποξένωση της νεολαίας από πλευρές της γνώσης. Από μια άποψη, η γνωριμία της νεολαίας με τον πλούτο του ανθρώπινου πολιτισμού, με το καλό βιβλίο, με το έργο τέχνης, γίνεται πιο δύσκολη. Από τμήματα της νεολαίας η γνώση αντιμετωπίζεται σαν κάτι αδιάφορο και ξένο.

Την εποχή των νέων τεχνολογιών, 1 στους 3 νέους δεν αποκτούν ούτε στοιχειώδη ειδίκευση (39 σχολές των ΤΕΙ δεν έχουν κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα) , ενώ η τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση εξακολουθεί να παραδέρνει στην εγκατάλειψη. Εξαιτίας και της λιτότητας, ο 1 στους 4 μαθητές εγκαταλείπει το Λύκειο, ενώ ο 1 στους 3 νέους σήμερα δεν τελειώνει το «υποχρεωτικό», κατά τα άλλα, Γυμνάσιο. Αυξάνεται ακόμα και ο αριθμός αυτών που εγκαταλείπουν τα ΑΕΙ και τα TEI.

Η πολιτική που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να δώσει λύσεις. Αντίθετα, μέσα από τις αλλαγές που επιχειρούνται, με την ενεργητική συναίνεση των κομμάτων που τις υποστηρίζουν, οξύνουν  την κρίση του εκπαιδευτικού συστήματος, την υποβάθμιση της μόρφωσης που παρέχεται στους πολλούς. Βασική της κατεύθυνση είναι η πιο στενή προσαρμογή της εκπαίδευσης στις ανάγκες των μονοπωλίων σύμφωνα με τις απαιτήσεις ανασυγκρότησης του συστήματος, μέσα από την προώθηση μιας συντηρητικής αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης με την καθοδήγηση της ΟΝΕ. Με τη διαμόρφωση, σε μεγαλύτερη έκταση από πριν, μιας «παιδείας δύο ταχυτήτων», με δύο κατηγορίες αποφοίτων σ' όλες σχεδόν τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, με ταξικά και πολιτικοιδεολογικά κριτήρια, με τα έτη ειδίκευσης και τις σχολές για τους λίγους. Με τη γρήγορη προώθηση της ιδιωτικοποίησης - με την εμφάνιση ιδιωτικών ΑΕΙ -και τον ουσιαστικό περιορισμό της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, - φορτώνοντας μεγαλύτερο μέρος ακόμα από το εκπαιδευτικό κόστος στους εργαζόμενους γονείς.

 

 

ΥΠΟΤΑΓΗ  ΚΑΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

 

Το σημερινό σχολείο υπηρετεί τα συμφέροντα της αγοράς και του κεφαλαίου .

 Ο θεμελιακός του στόχος είναι να «διαπαιδαγωγήσει» τους μαθητές στο πνεύμα του της αγοράς και του ανταγωνισμού. Να αφομοιώσουν, δηλαδή, τα παιδιά τις «αξίες» της ταξικής ανισότητας, της εκμετάλλευσης, της υποταγής.

    Ταυτόχρονα, αναπαράγει γενικά τον ταξικό διαχωρισμό της κοινωνίας:

Οι επιδόσεις των παιδιών της εργατικής τάξης και άλλων φτωχών εργαζομένων είναι κατά κανόνα χαμηλότερες από εκείνες των παιδιών της αστικής τάξης ή άλλων εύπορων οικογενειών. Η αιτία βρίσκεται στο διαφορετικό μορφωτικό περιβάλλον, στο διαφορετικό τρόπο ζωής, στη φοίτηση σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία, στα φροντιστήρια, στην ίδια τη διδακτική διαδικασία του σχολείου, που αφήνει ολοένα και πιο «πίσω» τους «αδύνατους» μαθητές.

 Το πρόβλημα θα οξυνθεί με τη «σύνδεση του σχολείου με την τοπική κοινωνία» και την «ελευθερία επιλογής σχολείου», που σχεδιάζουν.

Ο σημερινός μαθητής διαπαιδαγωγείται στον άκρατο ατομικισμό, στον ανταγωνισμό,             στην παθητικότητα.

       Το σημερινό σχολείο δεν υπηρετεί μια Βασική, Γενική Παιδεία, καθώς δε διαμορφώνει μια  ενιαία επιστημονική αντίληψη για τον κόσμο οικοδομώντας θεμελιακές γνώσεις και ικανότητες στους μαθητές του, δεν αναπτύσσει σφαιρικά την προσωπικότητα και αρμονικά τις ικανότητες του κάθε παιδιού. Παρέχει γνώσεις αποσπασματικές και πρόωρα εξειδικευμένες, γνώσεις σχολικής χρήσης και όχι ζωής. Οι οποίες, μάλιστα, δεν είναι στο σύνολό τους επιστημονικές!.

    Ένα «φρούτο» των τελευταίων χρόνων είναι τα περίφημα «Προγράμματα»: «Περιβαλλοντική Αγωγή», «Αγωγή Υγείας», «Ευέλικτη Ζώνη», κλπ. Είναι ξεχωριστές «δραστηριότητες», που δεν εντάσσονται στο υποχρεωτικό Αναλυτικό Πρόγραμμα, αλλά λειτουργούν σε προαιρετική βάση. Έτσι, τα εφαρμόζει όποιο σχολείο ή όποια τάξη και με όποια επιλογή περιεχομένου θέλει! Με αυτά, επομένως, ανοίγουν το δρόμο σε μια στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης, βασικό στοιχείο των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην Εκπαίδευση: Στο «σπάσιμο» του τυπικά ενιαίου χαρακτήρα των Προγραμμάτων Σπουδών. Θα παραμείνει μια υποχρεωτική «ζώνη» μαθημάτων, κοινή για όλα τα σχολεία και όλες τις τάξεις, και θα δημιουργηθεί μια άλλη, «ευέλικτης» σύνθεσης και εφαρμογής. Στα πλαίσιά της θα διδάσκονται διαφορετικά αντικείμενα από τάξη σε τάξη, από σχολείο σε σχολείο!
    Στα Προγράμματα αυτά προωθείται με έμφαση η «σύνδεση» με τις «τοπικές κοινωνίες» και η «συνεργασία» με χορηγούς. Έτσι, προετοιμάζουν τη χρηματοδότηση του σχολείου από γονείς αλλά και επιχειρήσεις, οι οποίες, με αυτό το «κανάλι», εισβάλλουν απευθείας στην τάξη!

Το περιεχόμενο των Προγραμμάτων κινείται στην «πρώτη γραμμή» της σύγχρονης νεοσυντηριτικής αστικής ιδεολογίας. «Επιχειρηματικότητα και νέοι» είναι ο απροκάλυπτος τίτλος ενός άλλου προγράμματος Τα παιδιά θα γνωρίσουν τους όρους της «επιχειρηματικότητας» (θα ασκηθούν, δηλαδή, στον καπιταλισμό), μαθαίνοντας πώς θα χρηματοδοτούν τη σχολική γιορτή ή την εφημεριδούλα τους σύμφωνα με τους κανόνες της «αγοράς»!

 

ΤΟ ΝΕΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ


    Στην αναγκαιότητα της σύνδεσης της εκπαίδευσης με την παραγωγή και τα νέα τεχνολογικά δεδομένα, η νεοσυντηριτική πολιτική των κυβερνήσεων προτείνουν την  «σύνδεση της Εκπαίδευσης με την αγορά» για την καταπολέμηση της ανεργίας, Έτσι  οι ανώτατες σπουδές αποσυνδέονται από την επιστήμη και το επιστημονικό αντικείμενο, που είναι υποχρεωμένες να καλλιεργούν και να αναπτύσσουν.

Με άλλα λόγια, η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών - σπουδαστών και ιδιαίτερα τα παιδιά των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων θα αποκλείονται από την απόκτηση πραγματικής επιστημονικής γνώσης και ικανότητας για την άσκηση ενός επιστημονικού επαγγέλματος.

 

Εκτός από τα οικονομικά εμπόδια (κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων, σίτισης, στέγασης κλπ), θα έχουν να αντιμετωπίσουν μια πρωτοφανή υποβάθμιση των σπουδών, με τη συρρίκνωσή τους στα τρία χρόνια και τον εκφυλισμό τους σε μια ρηχή, χαμηλού κόστους, αποσπασματική και ληξιπρόθεσμη «κατάρτιση», προσαρμοσμένη στις ανάγκες της αγοράς. Η απόκτηση ενός πτυχίου ισότιμου με τα σημερινά θα προϋποθέτει τη φοίτηση σε δεύτερο, διετή κύκλο, με ευκαιριακό επίσης αντικείμενο σπουδών, τον δήθεν «μεταπτυχιακό» προοριζόμενο για πολύ λιγότερους, αφού με πανάκριβα δίδακτρα, εξετάσεις, συστατικές επιστολές και άλλους φραγμούς θα απαγορεύεται η πρόσβαση σ' αυτόν για τους περισσότερους.

 

Έτσι, οι φοιτητές - σπουδαστές καταδικάζονται σε μια ισόβια αμάθεια και υποχρεώνονται - για να διατηρήσουν την ικανότητά τους να «απασχοληθούν» - σε διαρκή «κατάρτιση», που θα παρέχεται αντί διδάκτρων στα Ινστιτούτα Δια Βίου Εκπαίδευσης, τα οποία θα ιδρύσουν τα ΑΕΙ - ΤΕΙ σε συνεργασία με ιδιώτες επιχειρηματίες.

Στόχος αυτού του μέτρου είναι η εξασφάλιση ενός προσαρμοστικού και «ταχείας απόδοσης» εργατικού δυναμικού, πρόσφορου για ακόμη πιο εντατική εκμετάλλευσή του.

 

Η παραπέρα υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας είναι προϋπόθεση για την ιδιωτικοποίηση της.

Η κατηγοριοποίηση των ΑΕΙ και ΤΕΙ και η αξιολόγησή τους ή πιστοποίησης είναι όρος απαραίτητος, για την δημιουργία αγοράς στον τομέα της παιδείας και στη διεύρυνση της απόστασης ανάμεσα στα λίγα, κυρίως ξένα, πανεπιστήμια της ελίτ και στη μάζα των υπόλοιπων ιδρυμάτων, που θα αναπαράγουν τη στρατιά των «πτυχιούχων αγράμματων», που επιζητά η αγορά. Τα ιδιωτικά ΑΕΙ για να προσελκύουν πελάτες θα επικαλούνται την καλύτερη υλικοτεχνική υποδομή, την ανωτερότητα των σπουδών και την επαγγελματική εξασφάλιση.

    Η λειψή χρηματοδότηση των ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι συνειδητή και καλά μελετημένη, έτσι ώστε να τα αναγκάσουν στην αναζήτηση χρηματοδότησης από επιχειρήσεις, που θα έχουν το δικαίωμα να κόβουν και να ράβουν στα μέτρα τους τα προγράμματα σπουδών και τα ερευνητικά προγράμματα.

Συνδεόμενη στην πορεία με τη χρηματοδότηση, η αξιολόγηση θα αποτελέσει το βασικό εργαλείο για την ολοσχερή ιδιωτικοποίηση και τον ασφυκτικό έλεγχο των ανώτατων ιδρυμάτων από τις δυνάμεις της αγοράς.

Η αξιολόγηση και πιστοποίηση αποτελεί το άλλοθι για την ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών «πανεπιστημίων» από φορείς ακατάλληλους και άσχετους με την Εκπαίδευση, όπως η ΓΣΕΕ, οι δήμοι και κάθε ιδιώτης επιχειρηματίας, τα οποία θα συγκαταλέγονται στα «δημόσια», αφού θα τεθούν υπό δημόσιο έλεγχο!

Η Διοίκηση της ΓΣΕΕ πρώτη από όλους έτρεξε να ιδρύσει ιδιωτικό ΑΕΙ «Ακαδημία της Εργασίας»  σαν πανεπιστήμιο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα , όπως το ονομάζει.

Η Διοίκηση της ΓΣΕΕ υποστηρίζει εξάλλου όλες τις αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, όπως τη δια βίου κατάρτιση κ.λ.π.

Εδώ φαίνεται και ο ρόλος των κοινωνικών εταίρων που πρόθυμα τρέχουν στους διάλογους.

 

Αν προχωρήσουν στην πράξη αυτές οι αλλαγές, θα μεγαλώσει ακόμα πιο πολύ για την πλειοψηφία της νεολαίας η απόσταση ανάμεσα σ' αυτά που οι νέοι μαθαίνουν στα θρανία και τις απαιτήσεις της ζωής από τη μια, και τις κοινωνικές ανάγκες από την άλλη. θα βαθύνει ο ταξικός χαρακτήρας του εκπαιδευτικού συστήματος.

 

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ  ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ

ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ

 

 Κατάργηση των τροφείων στους παιδικούς σταθμούς της πόλης μας. Υποχρέωση του κράτους η λειτουργία δωρεάν  παιδικών  σταθμών για τα παιδιά των εργαζομένων.

 

ΣΧΟΛΙΚΗ ΣΤΕΓΗ

 

Ανέγερση νέων σχολικών μονάδων για :

 α) τη στέγαση των νηπιαγωγείων που λειτουργούν σε ακατάλληλους    ενοικιαζόμενους χώρους.

β) για την κατάργηση της διπλοβάρδιας στα δέκα δημοτικά σχολεία της   Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.

γ)  για  την κατάργηση της διπλοβάρδιας στα ΤΕΕ της πόλης 

δ)  τη στέγαση του Εσπερινού Γυμνασίου

ε) ¶μεση επαναλειτουργία της φοιτητικής εστίας του ΟΑΕΔ Λάρισας.

 

  

ΓΕΝΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ

 

 

Τοπικά Αιτήματα

 

 

Λάρισα    21 - 1 -  05